Rak piersi to najczęstsza choroba nowotworowa u kobiet i główna przyczyna zgonów związanych z nowotworami złośliwymi. Pacjentki z rozsianym rakiem piersi stanowią zróżnicowaną grupę i wymagają różnych strategii postępowania. Zależy ona od wielu czynników, przede wszystkim od fenotypu raka (receptory steroidowe), stanu pacjentki, chorób współistniejących, dynamiki procesu nowotworowego, nasilenia objawów i preferencji chorej. W leczeniu rozsianego raka piersi uwzględnia się leczenie chemiczne, hormonalne oraz wspomagające i objawowe. U chorych z obecnością receptorów steroidowych, małą dynamiką procesu, lokalizacją zmian w tkankach miękkich lub kościach należy rozważyć przede wszystkim leczenie hormonalne. W tym rodzaju terapii stosuje się przede wszystkim antyestrogeny (tamoksyfen) jako leczenie I rzutu u kobiet premenopauzalnych, a u pacjentek po menopauzie tamoksyfen lub inhibitory aromatazy; rzadziej podaje się progestageny lub fulwestrant. Wymienione grupy leków są zwykle dobrze tolerowane i cechują się niewielką, lecz zróżnicowaną toksycznością. Chemioterapia pozostaje metodą zdecydowanie bardziej toksyczną i powinna być zarezerwowana dla kobiet z dużą dynamiką procesu nowotworowego, brakiem receptorów steroidowych, miąższową lokalizacją przerzutów lub brakiem efektu leczenia hormonalnego. Do najbardziej aktywnych cytostatyków w leczeniu raka piersi zaliczane są: taksoidy (docetaksel i paklitaksel), antybiotyki antracyklinowe (doksorubicyna i epirubicyna), winorelbina i kapecytabina. Najczęściej stosuje się schematy dwulekowe lub trójlekowe, ale uzasadniona jest również sekwencyjna monoterapia poszczególnymi lekami. Leczenie chemiczne związane jest z dużą liczbą objawów niepożądanych. Najczęściej występują nudności i wymioty, wypadanie włosów oraz uszkodzenie szpiku kostnego objawiające się neutropenią, niedokrwistością lub małopłytkowością. Każdy sposób leczenia rozsianego raka piersi wymaga monitorowania zarówno objawów niepożądanych, jak i odpowiedzi według kryteriów RECIST.