Rak jako częste potoczne określenie nowotworów i/lub chorób nowotworowych nierozerwalnie łączy się z równie powszechnymi definicjami życia, zdrowia i śmierci, jako także naturalnych zdarzeń. Istotą życia jest stała spontaniczna, wzajemna zamiana materii i energii z udziałem informacji o ich stanie jako jedności pozornych przeciwieństw. Problem polega na tym, że życie nie powstaje de novo, ale jest tylko przekazywane. Nowotwór stanowi końcową komórkową formę życia wielokomórkowych organizmów, przedłużającą trwanie procesów życiowych przez dysypatywną samoorganizację zagrożonych śmiercią komórek. Jego wyjątkowość polega na tym, że samoorganizacja nowotworów może przedłużać tylko spontaniczne życie w komórkach potomnych, i to dopóki żyje człowiek, chory z powodu coraz większego nowotworowego rozpraszania w nim materii i energii, zwanego dysypacją. Wyraźnie zwiększona dysypacja materii i energii przez komórkę nowotworową w prawidłowej dotychczas tkance jest pierwszą i niespecyficzną, ale za to uniwersalnie rozpoznawalną informacją o lokalnej niewydolności organizmu. Dostatecznie sprawny ustrój jako całość może środkami obronnymi nie tylko zniszczyć taką komórkę o odmiennej od niego biologicznej nowotworowej tożsamości, ale także zlikwidować stany dysypatogenne w zagrożonych śmiercią komórkach własnych tkanek. Tak dzieje się w wielokomórkowych organizmach, co obok proliferacji i apoptozy decyduje o wielkości populacji komórek w tkankach i narządach. W tym ujęciu nowotworzenie okazuje się też istotnym regulatorem wielkości i jakości tkanek.